ბავშვები, დაახლოებით ორი წლის ასაკიდან, დამოუკიდებლობისკენ ისწრაფვიან. პედაგოგიკაში ბავშვის პირველ კრიზისსაც კი დამოუკიდებლობის კრიზისი ეწოდება. "Მე თვითონ!" - ითხოვს ჯიუტი ბავშვი და ზოგჯერ გაუწონასწორებლად უწევს მშობლებს და ყველას, ვინც გარშემო იმყოფება. და სულ სხვა სურათია მოზარდების მშობლების შესახებ - ეს დედები და მამები ბედნიერები იქნებოდნენ, თუ მათი შვილები უფრო დამოუკიდებლები იქნებოდნენ, მაგრამ მხოლოდ ბავშვებს არ სურთ თვითონ გააკეთონ საშინაო საქმეები და ხშირად მათ არ სჭირდებათ სკოლის საქმიანობა. რატომ დაიკარგა დამოუკიდებლობის სურვილი რამდენიმე წელიწადში? ეს ძირითადად მშობლების ბრალია. უნდა გაკეთდეს ძალისხმევა, რომ ბავშვი გახდეს დამოუკიდებელი. ჩვენ უნდა ვიმოქმედოთ შემდეგი მიმართულებით.
ინსტრუქციები
Ნაბიჯი 1
თუ თქვენს შვილს სურს თქვენი დახმარება, დაეხმარეთ. შემდეგ მას ნება დართეთ, რომ მას შემდეგ იატაკი და ჭურჭელი გაირეცხოს. მაგრამ, თუ ბავშვებს ზრდასრულ ასაკში მიიღებთ მონაწილეობას, თქვენ არა მხოლოდ ხელს უწყობთ მის განვითარებას, არამედ მასში გულგრილობას არ განავითარებთ. თუ ბავშვს 10-20 ჯერ უარი ეთქვა, ის აღარ ითხოვს 21-ჯერ სახლის დასუფთავებაში მონაწილეობას. უფრო მეტიც, თითქმის შეუძლებელი იქნება მისი საშინაო საქმეებში ჩართვა. ამიტომ, თუ გინდათ, რომ თინეიჯერებმა თქვენს შვილებს დაეხმარონ მზარეულის, იატაკისა და ჭურჭლის რეცხვაში, მტვრისა და რეცხვაში, უნდა ჩაერთოთ ისინი საშინაო საქმეებში ბავშვობიდანვე.
ნაბიჯი 2
ვიგოტსკის თეორიის თანახმად, რომელიც მრავალი წლის განმავლობაში დადასტურებულია, ბავშვი გაიგებს მხოლოდ იმას, რაც მან გააკეთა მშობლებთან. ბავშვს არ შეუძლია თავისთავად შეიძინოს ცოდნა. თავიდან ის რაღაცას აკეთებს მოზრდილებთან, შემდეგ ისწავლის ამის გაკეთებას მარტო. ბავშვისთვის რაიმეს ასწავლისთვის, მნიშვნელოვანია, მას პირველივე ერთად მოიწვიოს, შემდეგ კი თანდათან განზე გადგე.
ნაბიჯი 3
ძალიან მნიშვნელოვანია სწორი მომენტის არჩევა, რათა ბავშვს მიანდოს საკუთარი თავის გაკეთება. არსებობს ორი საფრთხე - ამის გაკეთება ძალიან ადრე და, პირიქით, ძალიან გვიან. ანუ, როდესაც ბავშვი ჯერ არ არის მზად მარტო გაუმკლავდეს, ან როდესაც ის უკვე დიდი ხანია მზად არის, მაგრამ მას არ ენდობიან, წამი არ ეცლება და ბავშვის დამოუკიდებლობის სურვილიც ქრება. მოზრდილებისთვის მნიშვნელოვანია ეტაპობრივად იმოქმედონ შეცდომების თავიდან ასაცილებლად. არ არის საჭირო კონტროლის დაუყოვნებლად შემცირება, მაგრამ თანდათანობით.
ნაბიჯი 4
თუ ბავშვი გარკვეული საქმითაა დაკავებული და დახმარებას არ ითხოვს (მაშინაც კი, თუ რამე არ გამოუვა მისთვის), მასში ჩარევა საჭირო არ არის. შენი ჩარევით შენ თითქოს ამბობ: "მჯერა, რომ წარმატებას მიაღწევ!" მაგრამ თუ ბავშვი დახმარებას ითხოვს, აუცილებლად უნდა მოვიდნენ სამაშველოში. მაგრამ არა ბავშვის საქმიდან მოხსნა, არამედ წინადადებით: "ერთად მოდი!"
ნაბიჯი 5
ცნობილი გამონათქვამია, რომ ის, ვინც არაფერს აკეთებს, არ ცდება. და ბავშვი, რა თქმა უნდა, არაერთხელ უშვებს შეცდომებს. თუ რამე არ გამოვიდა, ბავშვები ანერვიულდნენ. და ისინი კიდევ უფრო განაწყენდებიან და უარს ამბობენ შემდგომი ზომების მიღებაზე, თუ მოზარდები საყვედურობენ და აკრიტიკებენ. ეს არ ნიშნავს, რომ ბავშვს არ სჭირდება შეცდომების მითითება. მაგრამ ყველაფერს თავისი დრო უნდა ჰქონდეს. პირველ რიგში, შეცდომებზე უნდა ვისაუბროთ წყნარ ატმოსფეროში და არა იმ დროს, როდესაც რაღაც არ გამოვიდა. შეგვიძლია ვთქვათ, უკნიდან გამომდინარე. მეორეც, დისკუსია უნდა გაგრძელდეს იმ თვალსაზრისით, "რა არის სასარგებლო იმის გაკეთება, რაც მოხდა და რა უნდა გააკეთოს შემდეგ ჯერზე". და, მესამე, ერთხელ ბავშვი გაკიცხავს, მას ხუთჯერ უნდა შეაქო. მაშინვე არა, როგორც კი დიდებას იმსახურებს. სანამ ხუთი-ერთის თანაფარდობა შესრულდება, აღარ უნდა გაკეთდეს კრიტიკა.
ნაბიჯი 6
სახლში შეგიძლიათ შექმნათ სპეციალური ცხრილი (და შეადგინოთ იგი ბავშვთან ერთად) სამი სვეტით. პირველ სვეტში ჩამოწერეთ ყველა ის რამ, რისი გაკეთებაც შეუძლია საკუთარ თავს. მეორე სვეტში მოდით, ჩამოთვალოთ იმ ნივთების ჩამონათვალი, რისი გაკეთებაც ნაწილობრივ თავად შეუძლია ბავშვს. მესამე სვეტში ჩამოთვალეთ, რისი გაკეთება შეუძლია ბავშვს მხოლოდ მოზრდილთან. პერიოდულად გადახედეთ ამ ცხრილს ბავშვებთან ერთად და იმსჯელეთ რომელი შემთხვევების გადატანა შეიძლება უკვე ერთი სვეტიდან მეორეში და რომელი ჯერ არა.
