რა სასიხარულოა, როდესაც ხედავ ჩვილს, რომელიც დედას ეხმარება. ბავშვი დამოუკიდებლად აგროვებს სათამაშოებს, მართალია უხერხულად, მაგრამ აწვენს თავის საწოლს, ცდილობს ჭურჭლის რეცხვას და ა.შ., მაგრამ ეს ხდება პირიქითაც, როდესაც სკოლამდელი ან დაწყებითი სკოლის ასაკის ბავშვი საერთოდ ვერაფერს გახდება მოზარდები. Რატომ ხდება ეს?
მიზეზი კი მშობლებში და ბაბუებშია, უცნაურად საკმარისია.
მშობლების შიში. ხშირად, მოზრდილები ცდილობენ ბავშვის ყოველდღიური ცხოვრებიდან იზოლირება ყველანაირი გზით, იმის შიშით, რომ ბავშვი დაეცემა, დაწვავს თავს, დაშავდება და ა.შ. ბავშვის მუდმივი კონტროლი ნორმალურია, მაგრამ მხოლოდ ბავშვისთვის. მოზრდილ ბავშვებს უნდა მიეცეთ შესაძლებლობა, გაუმკლავდნენ გარკვეულ პრობლემებსა და საქმეებს საკუთარ თავზე, წინააღმდეგ შემთხვევაში, შანსია მიიღოთ უფროსი ასაკის ბავშვი.
მშობლების პერფექციონიზმი. ეს ის შემთხვევაა, როდესაც მოზარდები ბავშვს არ აძლევენ უფლებას თვითონ გააკეთოს რამე, იმის შიშით, რომ იგი ამას არ გააკეთებს ისე ლამაზად და სწორად, როგორც ამას მოზრდილი ადამიანი გააკეთებს. მაგრამ სწორად და სწრაფად ამის გაკეთება შეუძლებელია მუდმივად ვარჯიშის გარეშე. თქვენ შეგიძლიათ დაეხმაროთ ბავშვს, მაგრამ დაე მას თავად შეასრულოს მთავარი მისია.
მშობლების სურვილი დაიცვან და იზრუნონ. შეგნებულად თუ არა, დედების უმეტესობა თავის შვილებს უსუსურსა და დაუცველს ხდის. ეს გამოწვეულია იმის სურვილით, რომ ბავშვი ყოველთვის დასჭირდეს მას, მისი ასაკის მიუხედავად. ასეთი დედები ბავშვს შთააგონებენ იდეას, რომ მისი მონაწილეობის გარეშე მას ნაბიჯის გადადგმაც კი არ შეუძლია, ისინი ბავშვისთვის ირჩევენ სათამაშოებს, მეგობრებს, ტანსაცმელს და ა.შ.
დროის სიმცირე. დიდ დროს დასჭირდება ბავშვისთვის ჩაცმის, დაბანის ან ჭამის სწავლება, ზოგჯერ კი ის ძალზე აკლია. ასე რომ, დედა თვითონ აკეთებს ყველაფერს, იკვებება, იბანავს, ასწავლის გაკვეთილებს და შედეგად - ბავშვი, რომელმაც არ იცის რაიმეს გაკეთება.
ინფანტილური მშობლები. თუ დედა ან მამა მთლიანად დამოკიდებულნი არიან მშობლებზე, ისინი უმნიშვნელო მიზეზებზე კონსულტაციას უწევენ, უსასრულოდ ეძახიან ერთმანეთს და ა.შ., მაშინ ნაკლებად სავარაუდოა, რომ ასეთ ოჯახში თვითკმარი ბავშვი გაიზარდოს.
