ნებისმიერმა გონებრივმა ადამიანმა, რა თქმა უნდა, იცის, რომ სკოლაში ბავშვები იღებენ ცოდნას, ემზადებიან მათი მომავალი ზრდასრული ცხოვრებისთვის. მაგრამ არის ეს? ცოდნა, რომელიც ადამიანს შეუძლია გამოიყენოს ამჟამინდელ ყოველდღიურ ცხოვრებაში, მეექვსე კლასში შემოიფარგლება.
ინფორმაციას, რომელსაც ბავშვები იღებენ საშუალო სკოლაში, ზოგჯერ არა მხოლოდ მაღალ სპეციალიზებული გამოყენება აქვს, რაც საშუალო სტუდენტისთვის ყოველთვის არ არის ნათელი. ზოგს შეიძლება ჰგონია, რომ ჩვენს სათაურში მოცემული კითხვა რიტორიკულია. ცხოვრებისეული გამოცდილება გვიჩვენებს, რომ ყოველთვის შეუძლებელია მასზე ცალსახად პასუხის გაცემა.
ცოდნის წყურვილი, დაწყებით კლასებში ინფორმაციის გულწრფელი ინტერესი, ბავშვებში თანდათან გადაკეთდება მოსაწყენ საქმიანობად, საქმიანობად, რომელიც უნდა დაკავდეს მხოლოდ იმიტომ, რომ მის ალტერნატივა სასჯელია. საშუალო სკოლაში, სკოლაში ხშირი დასწრება არის საქმიანობა, რომლის საბოლოო შედეგი გამოხატულ იქნა არა მიღებული ცოდნით, არამედ წარმატებით ჩაბარებულ გამოცდებში, კარგი შეფასებით.
ჯილდოს საშუალებით შეფასება, აკადემიური მოსწრების მაჩვენებელი, თავისთავად მიზნად იქცევა. აქ უკვე კარგი საშუალებაა: cramming- დან, აბზაცში ნასწავლი ფორმულების მექანიკური გამოყენება (რომ მოგვიანებით დაისვენოთ რამდენიმე გაკვეთილი და არაფერი ისწავლოთ), წარმატებით დააკავშიროთ კრიტიკოსების ციტატები ფურცლების მოტყუებას და მოტყუება.
Რატომ ხდება ეს? ასაკობრივი პრობლემები? Მე ვფიქრობ, რომ არ. მე -6 კლასის მოსწავლეების უმეტესობას სურს, რაც შეიძლება მალე დაიწყოს ფიზიკის შესწავლა და მოგვიანებით სურს დაიწყოს ქიმიის შესწავლა. მაგრამ ეს ინტერესი ასევე ქრება რამდენიმე გაკვეთილის შემდეგ.
უფრო ლოგიკური იქნება ვიფიქროთ, რომ ინტერესის ნაკლებობა გაუგებრობას უკავშირდება. დაწყებითი სკოლის მცირე, ხარვეზები, გაუგებრობა თანდათანობით იწვევს იმ ფაქტს, რომ საგნების ათვისება ხდება ზედაპირული, ან საერთოდ კი შეჩერდება. აქედან გამომდინარეობს სწავლის სურვილი. ხოლო უნებლიეთობას წინ უძღვის სხვადასხვა ემოცია, ფიზიოლოგიური რეაქცია: სიბრაზე, თავის არეში სიცარიელე, კრიტიკა, დაღლილობა და ა.შ.
