ჩვილი ყოველდღე იბადება, მაგრამ მათი მშობლები ფსიქოლოგიურად ყოველთვის მზად არ არიან მათი დაბადებისთვის. ყველამ არ იცის რისთვის არიან ბავშვები და რამდენად რადიკალურად შეიცვლება ცხოვრება მათი გარეგნობის შესაბამისად.
სულ რამდენიმე ათეული წლის წინ ასეთი კითხვა პრინციპულად არ დასმულა, ვინაიდან ბავშვის ოჯახში ყოფნა და, სასურველია, ორი, თავისთავად მიღებულ იქნა. ისინი, ვინც ბავშვების გარეშე ცხოვრობდნენ, მოწყალედ მიიჩნიეს, მათ სტერილურად თვლიდნენ. იდეა ბავშვის გაჩენის სურვილის შეგნებულად ნაკლებობაზე ითვლებოდა თითქმის ამორალურად.
დღეს ბევრი ფიქრობს იმაზე, თუ რატომ არის საჭირო ბავშვები, გაცილებით ადრე გადაწყვეტენ მათ დაორსულებას. ეს განსაკუთრებით ეხება პირველ შვილს, ვინაიდან იმ შემთხვევებში, როდესაც ოჯახში უკვე ბავშვები არიან, ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა გაცილებით ადვილია - მათ შედარების საშუალება აქვთ.
ძნელია თანამედროვე ადამიანის დარწმუნება მხოლოდ იმაში, რომ შთამომავლობა დამახასიათებელია ნებისმიერი ცოცხალი არსებისთვის. რეპროდუქციული ინსტიქტი ასევე არსებობს ადამიანებში, მაგრამ ამის შეგნებული მიდგომა მას ცხოველებისგან განასხვავებს. ხშირად მათ არ ჰყავთ შვილები ზუსტად იმიტომ, რომ მათ არ სურთ რაღაცის მსხვერპლად შეწირვა. მაშინაც კი, თუ ისინი ეგოისტებად ჩავთვლით მათ, ვინც უარს ამბობს შვილებზე, მხოლოდ საკუთარი თავისთვის ცხოვრობენ, ეს გავლენას არ ახდენს ამ უკანასკნელის ცხოვრების ხარისხზე. ბავშვის გაჩენა მხოლოდ იმიტომ, რომ ყველას აქვს ან უკვე სიბერეა, ასევე არ არის საუკეთესო იდეა. ამიტომ, მოტივი უფრო სერიოზული უნდა იყოს.
ზოგი ფიქრობს, რომ ჩვილები დიდ დახმარებას უწევენ სიბერეში და მათი ყოლა გრძელვადიან ინვესტიციად მიაჩნიათ. მაგრამ ეს მთლად სიმართლეს არ შეესაბამება. უამრავი მაგალითი არსებობს იმისა, თუ როგორ არ იზრუნებენ მშობლიური ბავშვები მოხუც მშობლებზე, ხოლო უშვილო პენსიონერები თავს შესანიშნავად გრძნობენ.
ფსიქოლოგიის დონეზე, ბევრი წყვილი ცდილობს შვილის გაჩენას, რადგან სწორედ ის აყალიბებს ოჯახს უფრო სრულყოფილად, რაც საშუალებას აძლევს მათ სხვა სოციალურ ეტაპზე გადავიდნენ. მართლაც, ბავშვი აერთიანებს მეუღლეებს და შესაძლებელს ხდის ოჯახური ცხოვრების სხვა რაკურსით დანახვას. მაგრამ თუ ურთიერთობაში ყველაფერი კარგად არ არის, მაშინ არ უნდა ელოდოთ, რომ ამ გზით შესაძლებელი იქნება ყველა სირთულის მოგვარება.
ყველაზე სწორი მიდგომა პრობლემისადმი, საჭიროა თუ არა ბავშვები, ემყარება მათ სიყვარულს. პირველი ბავშვის ღიმილისგან ბედნიერება ძნელია შედარდეს ყველაზე ძვირადღირებულ მატერიალურ ნივთებთან. ბავშვები ბევრს ითხოვენ, მაგრამ არანაკლებ და უბრუნებენ მშობლებს. ამიტომ, ბავშვის დაბადება შეიძლება ჩაითვალოს არა მხოლოდ უმაღლეს სასწაულად, არამედ უდიდეს ბედნიერებადაც.
