ბავშვებს ნამდვილად სჭირდებათ შექება. მშობლების მოწონება უზრუნველყოფს ბავშვის არა მხოლოდ ფსიქოლოგიურ კომფორტს, არამედ კარგ ქცევას. შეაქეთ ბავშვი სხვადასხვა გზით, მაგრამ ბევრი მშობელი ხშირად უშვებს შეცდომებს, რომელთა თავიდან აცილებაც საჭიროა.
ხშირად მშობლებისგან ისმის მხოლოდ "ჭკვიანური" ან "კარგად გაკეთებული", რა თქმა უნდა, ეს სასიამოვნოა, მაგრამ ბავშვის სწორად განვითარებისათვის მნიშვნელოვანია სპეციფიკა, ამიტომ დიდება უნდა გაფართოვდეს. თუ ბავშვმა ჭამის შემდეგ ჭურჭელი გაასუფთავა ან ოთახი მოწესრიგდა, ამისათვის მას უნდა შეაქონ, რომ არამარტო განწყობა და თვითშეფასება გააუმჯობესოს, არამედ იმის გარკვევაც, რომ მშობლები ბავშვისგან ელიან ასეთ ქმედებებს მომავალში.
კიდევ ერთი საერთო შეცდომაა საყვედური ქება. თუ ბავშვმა რამე ძალიან კარგად გააკეთა, უადგილოა მისი შემდეგი შექება: "დღეს შენ ძალიან კარგად გააკეთე, შეგიძლია, როცა გინდა, არა ისე, როგორც ბოლო დროს". ასეთი კომპლიმენტი ერთდროულად ზრდის თვითშეფასებას და შეურაცხყოფას იწვევს. დიდება უნდა გაკეთდეს ისე, რომ მხოლოდ დადებითი განცდა დარჩეს და არა იმის მითითება, რომ ბოლო დროს ყველაფერი ძალიან ცუდად გაკეთდა.
არავითარ შემთხვევაში არ უნდა შეამციროთ სხვა ადამიანის ღირსება შექებისას: "თქვენი ნახატი ბევრად უკეთესია, ვიდრე თქვენი კლასელის (მეგობრის, დის, ძმის)." თუ ბავშვი კონკურენციას უწევს, მან ეს მხოლოდ საკუთარ თავთან უნდა გააკეთოს, ყოველ ჯერზე შედეგების გაუმჯობესებით. ამ შემთხვევაში, სხვა ბავშვის დამცირება არ მოხდება, რამაც შეიძლება გამოიწვიოს არასწორი ურთიერთობების დამყარება თქვენს შვილსა და თანატოლებს შორის. დიდება უნდა იყოს ისე, რომ ბავშვმა გაიგოს, რომ მისი დღევანდელი მიღწევა ერთი ნაბიჯით უსწრებს იმას, რისი მიღწევაც მან გუშინ მოახერხა.
კიდევ ერთი მცდარი ტაქტიკაა ბავშვის შექების სურვილი, რაც აიხსნება იმით, რომ იგი ამპარტავანი გახდება და მოვალეობების ცუდად შესრულებას შეუდგება. სწორი მოწონება ყოველთვის მასტიმულირებს და მისი არარსებობა არამარტო აქვეითებს თვითშეფასებას, არამედ ბავშვს უკრძალავს რაიმეს გაკეთებას. ქების ნაკლებობა აფასებს ბავშვის ყველა პოზიტიურ ქმედებას და ეს იწვევს იმ ფაქტს, რომ ის წყვეტს მათ კეთებას. ამ შემთხვევაში შესაძლებელია იმის უზრუნველყოფა, რომ გამოჩნდება ცუდი ქცევა, რომლითაც ბავშვი შეეცდება აუნაზღაუროს მშობლების ყურადღების ნაკლებობა.
