აქამდე ზოგიერთი მშობელი მთელი სერიოზულობით თვლის, რომ სწავლა ერთ – ერთ მეთოდად და ძალიან ეფექტურია. მართლაც, ბავშვს რამდენჯერმე დაარტყა "საქმისათვის", შეიძლება მიაღწიოს იმ ფაქტს, რომ მან შეიძლება შეწყვიტოს ის, რასაც მშობლები არასწორად თვლიან - ასე ფიქრობენ "გავლენის ფიზიკური მეთოდების" მომხრეები. სინამდვილეში, ბავშვის დაფარვით, მოზარდები მას სულაც არ ასწავლიან, რა სურთ.
ფენომენის არსი
საკუთარ თავს შეგიძლიათ უთხრათ მანამ, სანამ მოგეწონებათ, რომ მსუბუქი დარტყმა მხოლოდ სარგებელს მოუტანს ბავშვს, რომ ამ გზით ის "გაუმჯობესდება", რისი გაკეთება შეიძლება და რისი გაკეთება არ შეიძლება. სინამდვილეში, ეს სხვა არაფერია, თუ არა საკუთარი თავის მოტყუება.
ძირითადად, დარტყმა დარტყმაა და ნებისმიერი დარტყმა ძალადობაა. ზრდასრული ადამიანი იყენებს ძალადობის მეთოდს აშკარად უფრო სუსტი არსების მიმართ, რომელსაც არ შეუძლია დაიცვას საკუთარი თავი და უპასუხოს მას იგივე მონეტით.
თავის წიაღში დარტყმა ან დარტყმა ვარჯიშის ჩვეულებრივი მეთოდია. ამ გზით ბავშვის "განათლებით" მასში ვითარდება პირობითი რეფლექსი: სწორი ნაბიჯი არის წახალისება (სიყვარული, დიდება), არასწორი ნაბიჯი არის ტკივილი. მხოლოდ ახლა მშობლები - ასეთი მეთოდების მომხრეები ხშირად ავიწყდებათ წახალისება, მაგრამ არასდროს დასჯა. ამრიგად, სტაფილოს და ჯოხის მეთოდი გადაიქცევა სტაფილოს და ჯოხის მეთოდით.
რას მოაქვს ფიზიკური დასჯა?
ალბათ ბავშვი, რომელიც ამ გზით რეგულარულად "იზრდება", საბოლოოდ გააკეთებს იმას, რაც მშობლებს სურთ. არა იმიტომ, რომ მას ესმოდა, რატომ უნდა გაკეთებულიყო ეს. მათ სასჯელის შიში ამოძრავებთ, ეშინიათ რამის არასწორად გაკეთების, ეშინიათ მშობლების რისხვის გამოწვევა, რაც ნიშნავს, რომ ისინი საკუთარი თავის შიშს დაიწყებენ.
ასეთ ურთიერთობაში არ შეიძლება საუბარი ორმხრივ ნდობაზე, ახლო ოჯახურ ურთიერთობებზე. მოზრდილსა და შვილს შორის ურთიერთქმედება, სავარაუდოდ, კრიმინალისა და პოლიციელის თამაშს წააგავს:”პოლიციელი” (ანუ მშობელი) ცდილობს გაარკვიოს”არასწორი ქცევის” ნებისმიერი გამოვლინება და დაისაჯოს, და”კრიმინალი” (ე.ი. ბავშვი) ფიქრობს იმაზე, თუ როგორ ჯობია შენი”დანაშაულების” დამალვა, რომ”პოლიციელმა” არ გამოიცნოს ამის შესახებ. ამრიგად, ზრდასრული ადამიანი სწავლობს მოტყუებას, მოტყუებას, ფარულად გახდომას და მოცილებას უფროსებთან ურთიერთობაში.
რამდენიმე მშობელს სურს მიაღწიოს ასეთ ეფექტს, მაგრამ ისინი ამას მხოლოდ იმით მიიღებენ, რომ ბავშვს გამოიყენონ გავლენის ფიზიკური მეთოდები.
Რა უნდა ვქნა?
რომ გააცნობიერეს ამ სახის”აღზრდის” უშედეგოობა, მშობლებმა უნდა შეწყვიტონ საკუთარი თავის მოტყუება, ამტკიცებენ, რომ ტყაპუნი”სასარგებლოა”, რომ ტყაპუნი არის უვნებელი და ბუნებრივი მოვლენა, რომ შუქის და”დარტყმა” სულ სხვა რამეა.
აუცილებელია აუკრძალოთ საკუთარ თავს ბავშვის ცემა. ტყაპუნის ნაცვლად, შეეცადეთ ბავშვს განუმეორებლად აუხსნათ, რატომ არის ამა თუ იმ მოქმედება ცუდი, რის შედეგადაც შეიძლება გამოიწვიოს და როგორ მოიქცეს, რათა თავიდან აიცილოთ უსიამოვნო შედეგები. ბავშვი პატარა ადამიანია, რაც ნიშნავს, რომ არსება არანაკლებ ინტელექტუალურია, ვიდრე მოზრდილი. დიახ, მას ნაკლები პრაქტიკული გამოცდილება აქვს და მზრუნველი მოზრდილის ამოცანაა მას გაუზიაროს თავისი ცხოვრებისეული სიბრძნე და არა ხელი მოაწეროს საკუთარ პედაგოგიურ უძლურებას.
