საიდან იცით ვინ გატეხა კათხა? თუ დედა იფიცებს, მაშინ ბავშვი, თუ სიჩუმე, მაშინ დედამ დაარღვია.
არსებობს მოსაზრება, რომ მშობლები ყოველთვის უნდა იყვნენ კეთილი, გაწონასწორებული, მომთმენი, მზრუნველი და გაგებული. ეს რეალობაში ყოველთვის არ გამოდის, პერიოდულად ხდება ავარია, როდესაც მშობლებს მოთმინება ეწურებათ და მათ შვილთან მიმართებაში აქვთ გაღიზიანება.
ასე რომ, ზოგჯერ საკუთარ თავს ვუყურებ და მაინტერესებს, რატომ ხანდახან მოთმინებით ვრჩები ბავშვებთან ურთიერთობაში, ზოგჯერ კი ვიშლი და სიმშვიდეს ვკარგავ. ჩემთვის გაუგებარი იყო, რატომ მემართებოდა ეს.
რა თქმა უნდა, ძნელია ყოველდღიურად დავაკვირდეთ ბავშვების ახირებებს, ცრემლებს, ტირილებს და კეთრს, გარკვეულ მომენტში დავიღალე მშობლობით, დავიღალე ბავშვის წინაშე პასუხისმგებლობით, ჩვენი სურვილების დარღვევით. ჩვევები ბავშვის სურვილების დასაკმაყოფილებლად და, შესაბამისად, ჩვენ პასუხისმგებლობას გადავიტანთ ბავშვებზე. მაგალითად, ბავშვმა ვაზა გატეხა, რადგან იქ ადის იქ, სადაც არ არის საჭირო, ყველაფერს იტაცებს, თვალს არ აშორებს და არა იმიტომ, რომ ჩვენ იქ ჩავდოთ იქ, სადაც არ უნდა, და თავად არ გავყევით ბავშვს. ეს ჰგავს ხუმრობაში”როგორ უნდა დავადგინოთ ვინ გატეხა კათხა - თუ დედა გეფიცებით, მაშინ ბავშვი, თუ სიჩუმე, მაშინ დედა დაარღვია”.
ამრიგად, როდესაც ჩვენ ვიშლებით და ვკარგავთ სიმშვიდეს, უგონოდ ვიღებთ პასუხისმგებლობას იმაზე, რაც აქ და ახლა ხდება და შვილს ყველაფერში ადანაშაულებთ.
ყოველთვის უნდა გვახსოვდეს: მშობლები არიან მზრუნველი პედაგოგები, რომლებიც მრავალი წლის განმავლობაში უტარებენ შვილს ცხოვრებას, მხარს უჭერენ და არ ცდილობენ პასუხისმგებლობის გადატანას ბავშვებზე.
