სიყვარული მშვენიერი გრძნობაა, რომელიც ყველა ადამიანს გააჩნია. არსებობს სიყვარული ქალსა და მამაკაცს შორის, მეგობრული სიყვარული და სიყვარული შვილებსა და მშობლებს შორის. ამ გრძნობის უკანასკნელი სახის ყველგან და ყველგან გვხვდება. ამასთან, ზოგჯერ ბავშვისგან შეიძლება გესმოდეს, რომ იგი სითბოთი არ ექცევა მამას ან დედას.
შესაძლებელია თუ არა ბავშვს აკლდეს მშობლების სიყვარული?
ინტერნეტში შეგიძლიათ იპოვოთ ბევრი ინფორმაცია იმის შესახებ, თუ როგორ ექცევიან მშობლები შვილებს. მაგრამ პრაქტიკულად არსად არის შეხება ბავშვების მშობლებისადმი სიყვარულის თემას. როგორც ჩანს, როგორ არის ეს დასაშვები? მაგრამ სინამდვილეში ის არის, რომ ზოგჯერ უსიამოვნო სიტუაციები იქმნება და მათი გამოსწორება უკიდურესად რთულია. ბევრი ფსიქოლოგი ცდილობს მოძებნოს პრობლემები, რის შედეგადაც ბავშვი, როგორც თვლის, წყვეტს მშობლების სიყვარულს. ამ კითხვაზე ცალსახა პასუხი არ არის და არც არასდროს იქნება, თუმცა არსებობს რამდენიმე ობიექტური მოსაზრება, რომელიც საშუალებას გაძლევთ გაიგოთ სიტუაცია. პრობლემები უნდა ვეძებოთ მაქსიმალურად ღრმად, რადგან ზედაპირული ინდიკატორები შეიძლება მატყუარა იყოს. ძალიან ხშირად ბავშვი წყვეტს ერთ-ერთი მშობლის სიყვარულს, რადგან ასეთ სიტუაციებში, როდესაც ადამიანები სიტუაციის გადარჩენას ცდილობენ, მნიშვნელოვანია სინქრონული მოქმედებები.
ბავშვთან ნებისმიერი კონფლიქტის დროს, მშობლებმა უნდა დაიცვან ერთი თვალსაზრისი, ვინაიდან თუ ერთი იცავს მას, მეორე კი ზნეობრივად ეწევა, სავარაუდოდ, ბავშვი მას ნეგატიურად ექცევა.
ბავშვის საკუთარი მშობლებისადმი სიყვარულის ყველაზე გავრცელებული მიზეზები
ბავშვის მშობლებისადმი უსიყვარურობის პირველი და ალბათ ყველაზე გავრცელებული მიზეზი არის ყურადღების ნაკლებობა. ეს ხდება ისე, რომ მშობლები დიდხანს რჩებიან სამსახურში და ბავშვი ბაბუას, სხვა ნათესავებსა თუ ძიძებს რჩება.
ასეთ სიტუაციებში ბავშვი კარგავს გაგებას, ვინ არიან მისი მშობლები და გრძნობებს უახლოვდება იქ მყოფთ.
მეორე ყველაზე გავრცელებული მიზეზი ხდება მაშინ, როდესაც ოჯახში ორი ან სამი შვილია. ასეთ შემთხვევებში, მცირეწლოვან ბავშვებს უფრო მეტი ყურადღება ექცევათ, ხოლო უფროსი ასაკის ბავშვები ეჭვიანობენ და ეზიზღებიან თავიანთ პატარა და-ძმებს. უკმაყოფილება იმალება და აგრესიაში გადაიზარდა, რის შემდეგაც მშობლებისა და ახლობლების მიმართ გულგრილი დამოკიდებულება იქმნება. ასეთ დროს, ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ ერთნაირი ყურადღება მივაქციოთ ყველა ბავშვს.
მესამე მიზეზი არც თუ ისე გავრცელებულია, მაგრამ საკმაოდ ხშირია: ოჯახის რომელიმე წევრის სახლიდან წასვლა ან მშობლების განქორწინება. სამწუხაროდ, ერთ-ერთი მშობელი, რომელიც განქორწინების დროს ან ჩხუბის შედეგად ტოვებს სახლს, წყვეტს ბავშვის სათანადო ყურადღებას, ხოლო ახალშობილს სწამს, რომ მას არ უყვართ. ზოგიერთ შემთხვევაში ბავშვი იწყებს იმის დაჯერებასაც, რომ სწორედ ის არის ყველა პრობლემის მიზეზი და ცდილობს მაქსიმალურად დაშორდეს ნათესავებს, რაც კიდევ უფრო იწვევს მის გულგრილობას.
ყველა ეს მიზეზი მხოლოდ აისბერგის წვერია. ბავშვებისთვის არა მხოლოდ ოჯახში დამოკიდებულება მნიშვნელოვანია, არამედ მისი კეთილდღეობაც. არცერთი საქმე ანალიზს არ აძლევს დეტალური განხილვის გარეშე, ამიტომ მნიშვნელოვანია პრობლემის არსის გაგება და მისი ღრმა დონეზე გადაწყვეტა.
