ადამიანები, რომლებიც ემორჩილებიან ჰომოსექსუალურ ურთიერთობებს, ამტკიცებენ, რომ ისინი ასე დაიბადნენ და საკუთარ თავს არ შეუძლიათ. მეცნიერები განსხვავდებიან ამ საკითხთან დაკავშირებით. ამასთან, ბევრი მეცნიერი ეთანხმება რაიმეს: ყველა ადამიანის არა უმეტეს 5% არის ნამდვილი ჰომოსექსუალი და ბისექსუალი. ერთსქესიან ურთიერთობებში ცნობისმოყვარეობის, კარიერაში წინსვლის მიზნით შესვლა გარყვნილებას უწოდებენ.
ინსტრუქციები
Ნაბიჯი 1
ჰომოსექსუალობის გენეტიკური ჰიპოთეზა
ამ ჰიპოთეზის დასადასტურებლად წარმოდგენილია ფაქტები Xq28 ქრომოსომაში გეი გენის არსებობის შესახებ (ე.ი. ჰომოსექსუალობის გენი არ მდებარეობს სქესის ქრომოსომაში). ბევრი მეცნიერი საპირისპიროს ამტკიცებს - ისინი ცხოვრების პროცესში ჰომოსექსუალები ხდებიან სოციალურ-ფსიქოლოგიური ფაქტორების ზემოქმედებით. ამ თეორიის დასადასტურებლად უამრავი კვლევა ჩატარდა იდენტურ ტყუპებთან, რომლებსაც აქვთ გენების იგივე ნაკრები. კვლევები აშშ – ში ჩაატარა პროფესორმა ს.ლ. ჰერშერგერმა (1997), ავსტრალიაში ქუინზლენდის უნივერსიტეტში მეცნიერთა ჯგუფმა: ჯ. ბეილიმ, პ. Dunne და N. G. მარტინი (2000) და სხვები. თუ ჰომოსექსუალობა მკაცრად იყო დაპროგრამებული, მაშინ ორივე ტყუპები 100% –ით დაიცავდნენ ჰომოსექსუალურ ორიენტაციას. ამასთან, კვლევის ჩატარების შემდეგ აღმოჩნდა, რომ ორივე ტყუპები ჰომოსექსუალურ ორიენტაციას იცავდნენ შემთხვევათა მხოლოდ 30-40% -ში. გენები არ აპროგრამებენ ჩვენს ქცევას. ადამიანს თავად შეუძლია დაიცვას ან წინააღმდეგობა გაუწიოს გენეტიკურ მიდრეკილებებს, განავითაროს ისინი (თუნდაც ჰომოეროტიკური ფანტაზიებით) ან აღკვეთოს ისინი.
ნაბიჯი 2
ჰომოსექსუალობის ფიზიოლოგიური ჰიპოთეზა
ადამიანებში ჰიპოთალამუსი პასუხისმგებელია სექსუალურ სფეროში. უფრო ზუსტად, ალენისა და გორსკის აზრით, სწორედ INAH3 ჰიპოთალამუსის რეგიონია პასუხისმგებელი სექსუალურ ორიენტაციაზე. ნეირომეცნიერმა სიმონ ლევაიმ (რომელიც თავად გეი იყო) 1991 წელს შეისწავლა ჰიპოთალამური რეგიონი INAH3. ამ ტერიტორიების გაზომვით გარდაცვლილ ჰეტეროსექსუალებსა და ჰომოსექსუალებში მან დაადგინა, რომ ეს ტერიტორია ჰომოსექსუალებში უფრო მცირეა, ვიდრე ჰეტეროსექსუალებში. დაასკვნეს, რომ ჰეტეროსექსუალ მამაკაცებს აქვთ INAH3– ის ზომა 2-3 ჯერ უფრო დიდი ვიდრე ქალებსა და ჰომოსექსუალ მამაკაცებს. ტვინის სტრუქტურა ჩამოყალიბებულია ემბრიონის განვითარების ადრეულ ეტაპებზე. ამის საფუძველზე ლევიმ დაასკვნა, რომ ჰომოსექსუალური მიდრეკილებები მკაცრად არის დაპროგრამებული და ადამიანს მათი შეცვლა ცხოვრების განმავლობაში არ შეუძლია. ამასთან, ამ განცხადებას უარყოფს მეცნიერი ნილ უაიტჰედი (ახალი ზელანდია, 2011), რომელმაც შეისწავლა იგივე პრენატალურ პირობებში განვითარებული იდენტური ტყუპები. მისივე თქმით, თუ ერთი ტყუპი ჰომოსექსუალია, მაშინ შანსი, რომ მეორე ტყუპი იგივე იქნება, მამაკაცებისთვის 11%, ხოლო ქალებისთვის 14%.
ნაბიჯი 3
ჰომოსექსუალობის ფსიქოლოგიური ჰიპოთეზა
მანამდე, მეცნიერებს მიაჩნდათ, რომ ჰომოსექსუალები გაიზარდნენ ოჯახებში, სადაც მამა არ ჰყავდათ ან იყვნენ ძლიერი დედები და პასიური მამები (I. Bieber, 1962), კეთილი და მზრუნველი დედა და "დამარცხებული" მამა (Veps, 1965), ოჯახებში. სადაც დედა არ გამოხატავდა ძალიან დიდ სიყვარულს და მზრუნველობას, ხოლო მამები იყვნენ კეთილი და ყურადღებიანი (გრინბლატი, 1966). ამის შემდეგ, ეს და სხვა ფსიქოლოგიური თეორიები არ დადასტურდა. უფუნქციო ოჯახში გაზრდილი ბავშვი სულაც არ ხდება ჰომოსექსუალი. 2000 წელს ავსტრალიაში ჩატარებულმა კვლევამ იდენტურ ტყუპებზე, რომლებიც ერთ ოჯახში გაიზარდნენ, აჩვენა, რომ ტყუპების მხოლოდ 30-40% -ს ჰქონდა იგივე ორიენტაცია. თუ ჰომოსექსუალობა იყო მშობლების გავლენა ბავშვებზე, 100% შემთხვევაში ტყუპებს იგივე სქესობრივი ორიენტაცია ექნებოდათ. სავარაუდოდ, გადამწყვეტი ფაქტორი ერთ-ერთი ტყუპების ცხოვრების უნიკალური მოვლენები (სექსუალური ძალადობა) და ბავშვის რეაქცია ამ ნეგატიურ მოვლენებზე.
